Δεν ξέρω αν τα πράγματα, τα ρεύματα στην Ελλάδα έρχονται δια της διαθλάσεως.
Ο Πάνος Κουτρουμπούσης όμως που έφυγε για πάντα ήταν σίγουρα μπιτ και υπαρξιστής – μαθητής του Σίμου. Δεν ξέρω επίσης αν η σημερινή Ελλάδα της ιντερνετικής ομοιογένειας, θα εξωθούσε ξανά τον Κουτρουμπούση να δημιουργήσει εκ νέου τον δικό του κόσμο, των κόμιξ, των πρωτοποριακών διηγημάτων και ταχυδραμάτων, των σχεδίων και των μίνι ταινιών. Σε αυτόν χρωστάμε –ανάμεσα σε πολλά- τον όρο ΚΔΟΑ (Κτηνώδης Δύναμη Ογκώδης Άγνοια) και ένα φιλμάκι σε νυκτερινά κέντρα του Περάματος, ίσως το ωραιότερο του είδους. Ο Πάνος πήγε και κινηματογράφησε ναύτες, πουτάνες, τραγουδιστές σε ώρα γλεντιού σε κέντρα όπως του Αλογάκου. Μυθικό πρόσωπο και για την γενιά μου ο Κουτρουμπούσης, εκπροσωπούσε μια ζωή που δεν μπορεί να την κάνει ο καθένας γιατί έχει το βαρύ κόστος της ελευθερίας. Τον είδα τρεις φορές. Την πρώτη φόραγε ένα υπέροχο λουλουδάτο πουκάμισο. Την δεύτερη σε ένα λάιβ του Πουλικάκου στο After Dark. Την τρίτη σε μια κλειστή συνάντηση που οργάνωσε ο κ. Σαββίδης για τον αριστουργηματικό τόμο Χαριστική Βολή του Φαληρέα. Ο Πάνος πλέον περνάει στην Ιστορία.
