Πήρα μια απόφαση κάποια στιγμή. Να διαβάζω την Αριστερά ως παράταξη μάχης παρά τις εσωτερικές τεράστιες αντιθέσεις της που αυτές τις ημέρες κλιμακώνονται και κυρίως μετά την μεταβολή του εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ που κάποιοι αναλύουν ως τομή και κάποιοι ως συνέχεια.
Προφανώς δεν συμφωνώ με πολλά σημεία ρευμάτων και προσώπων της Αριστεράς αλλά νομίζω πως μπορώ να συμμαχήσω τακτικά ή στρατηγικά με κάποια από αυτά όταν ένα πλοίο μεταναστών βυθίζεται, όταν ένα παιδί ΛΟΑΤΚΙ δολοφονείται από αγριάνθρωπους, οταν η Παλαιστίνη εξοντώνεται από τον Νετανιάχου, όταν ο εργάτης σακατεύεται ή όταν ο συνάδελφος μακαρθικά διώκεται. Μπορώ να συμπράξω χίλιες φορές με τον Κουκουέ της γειτονιάς που μάχεται. Δεν έχω την δύναμη αυτή τη στιγμή να υποδείξω σε κανέναν- μία, το σωστό. Ίσως η δική μου άποψη είναι και κάπως παλιά, μιλώ και πια ως κάπως παλιός. Όχι προσβλητικά ή ελιτίστικα αλλά και χωρίς υπεράσπιση κόμματος, μονον κάποιον αξιών.
Στο ψητό. Όποιος δεν καταλαβαίνει πως είναι ήττα η μη επιτυχία της Νέας Αριστεράς ή του Μερα25 είναι το ίδιο λάθος με αυτόν που ονομάζει την βάση του Σύριζα τραμπική σε μια νύχτα. Όποιος δεν καταλαβαίνει πως η ΝΔ παραμένει η βασική παράταξη του αστισμού στην χώρα και πως η αστεία ΕΕ δεν έχει πρόβλημα να υποκλιθεί στη Μελόνι ή να σύρει τους λαούς σε πόλεμο του ΝΑΤΟ, δικό του πρόβλημα. Όποιος δεν καταλαβαίνει πως η ζωή θα γίνει σύντομα αβίωτη κλιματικά -κοινωνικά -πολιτισμικά παρά το ίνστα και τις ποτάρες ή τα λευκά χαμόγελα χαρτζηλικωμένων θρεφταριών, επίσης κακό της κεφαλής του. Όποιος επίσης ξεχνά πως μέρος της υπεράσπισης κάποιων αξιών περνά από την κοινωνική διαθεσιμότητα και όχι από τον ψηφιακό σαματά, επίσης.
Σύντομα ένα μέτωπο, όχι σύγκλιση, δυνάμεων θα είναι προυπόθεση κάποιας ανάταξης
