Έχουμε συνηθίσει αμαρτίες που βάραιναν τα παλιά κόμματα του δικομματισμού να επιχειρούμε να τα προσδώσουμε και στις νέες πολιτικές δυνάμεις.
Το γράφω για το γεγονός πως περιγράφηκε ως «οικογενειοκρατία» το γεγονός πως ο Δημήτρης Πλουμπίδης, γιος του μάρτυρα του ΚΚΕ και της Αριστεράς, Νίκου Πλουμπίδη, κατεβαίνει ως υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές. Θα χρειαστεί ίσως να θυμίσουμε μερικούς όρους και έννοιες. Για παράδειγμα στο ημιφεουδαρχικό κοτζαμπάσικο σύστημα της χώρας πολλοί κάνανε καριέρα ως γιοι των πατεράδων τους. Λογικό. Πολύ πρόσφατα ακόμη και παλιός βετεράνος πολιτευτής έδωσε μόνος του το χρίσμα στον γιο του για τον διαδεχθεί στην δική του εκλογική περιφέρεια- προς τιμήν του ο Κυριάκος Μητσοτάκης το απέτρεψε αμέσως. Συχνά, ένα όνομα αρκεί για να ανοίξει πόρτες βαριές. Συγγνώμη αλλά απ’ το 2012, νέα ονόματα εισήλθαν στην πολιτική – διακομματικά δε. Πολύ περισσότερο ονόματα απ’ την Αριστερά. Το αν οι σημερινοί κυβερνώντες θα φτιάξουν κι αυτοί υπέδαφος οικογενειοκρατίας, είναι κάτι που θα φανεί. Και θα γίνει οξύτατη κριτική. Οικογενειοκρατία – για να μην κοροϊδευόμαστε- είναι η σύμφυση οικογενειών με θεσμούς- δημόσια διοίκηση- κράτος. Συχνά και στην Τέχνη. Απόγονοι - επίγονοι κεφαλαιοποιούν την κληρονομιά γονέων. Ζούμε (ακόμη) σε βαθιά πατριαρχία, με ασθενείς θεσμούς. Πάει όμως πολύ να κατηγορείται ο Δ. Πλουμπίδης για οικογενειοκρατία, επειδή ο πατέρας του είναι ο Νίκος Πλουμπίδης. Για ποια ακριβώς οικογενειοκρατία εγκαλούμε κάποιον του οποίου ο πατέρας εκτελέστηκε από ένα κράτος εθνικοφρόνων και ρεβανσιστών; Και πολύ περισσότερο όταν ο εν λόγω, ο γιος του Νίκου Πλουμπίδη, όπως λέγεται, είναι ένας επιστήμονας με θαυμαστή διαδρομή; Δική του. Τι σόι εύνοια είχε ο συγκεκριμένος όταν ενηλικιώθηκε με ένα τόσο βαθύ τραύμα να έχουν εκτελέσει τον πατέρα σου για τις ιδέες του; Παράλογα πράγματα από δημοσιολόγους που επιχειρούν απλώς να προσάψουν όλες τις παθογένειες των κομμάτων που υποστηρίζουν σε πρόσωπα που δεν ξέρουν και που μια ανεξήγητη τύφλωση τους κάνει να τα βλέπουν μέσω μιας νέας διάθλασης όπου το πολιτικό επιχείρημα μπλέκεται με τον οπαδισμό. Σήμερα που δύο βασικά κόμματα του δημοκρατικού τόξου, έχουν αρχηγούς παιδιά μεγάλων πολιτικών, θέλει μια προσοχή στα λεγόμενα μας. Συχνά δε, η σκιά ενός πατέρα είναι εξίσου άδικη για τον γιο ή την θυγατέρα που συχνά έχει δεξιότητες και ικανότητες αλλά τον- την κυνηγάει αυτή η σκιά (ή λάμψη, όπως θέλετε).
