Η Αριστερά είναι ανθρωπισμός, ανιδιοτέλεια, ευαισθησία. Το μαζικό κίνημα, η οργάνωση των κοινωνικών αγώνων μέσα στον λαό και για αυτόν, παραμένει το μεγάλο της στοίχημα
Η νωπή ακόμη τρομοκρατική επίθεση που παραλίγο να έχει θύμα της τον πρώην Πρωθυπουργό και νυν Πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών Λουκά Παπαδήμο ξεδίπλωσε όλες τις συμπεριφορές και στάσεις του δημόσιου λόγου.
Με μια διαφορά σε σχέση με παλιότερα: οι επιταχυντές των κοινωνικών δικτύων, διαστέλλουν, διαστρεβλώνουν την μέση αίσθηση ή σκέψη για το γεγονός που καλούνται να σχολιάσουν. Όχι πως πολλά από αυτά που διαβάσαμε αυτές τις μέρες δεν θα τα ακούγαμε και σε εστίες προφορικότητας όπως παλιά. Σε καφετέριες για παράδειγμα. Τώρα όμως οι απόψεις μοιάζουν να καλπάζουν αδυσώπητες στα timeline του facebook ή του twitter. Και μαζί τους, ο μισανθρωπισμός ή η άγνοια δεδομένων. Μερικές σκέψεις μόνον σε σχέση με τις αντιδράσεις και τις ερμηνείες που υπήρξαν.
1. Πώς προεξοφλούν διάφοροι πως το χτύπημα είναι αριστερής απόχρωσης; Να θυμίσω μόνον πως σε πολλές ιστορικές περιπτώσεις, πίσω από τυφλά χτυπήματα είχαμε ακροδεξιό παρακράτος που στόχευε σε συγκεκριμένους σχεδιασμούς. Είτε έβαζε βόμβες στην Ιταλία και στα περίφημα Μολυβένια Χρόνια. Είτε σε κινηματογράφους των Αθηνών μεταπολιτευτικά. Για να μην γίνει κάποια παρανόηση. Η τρομοκρατία είναι τρομοκρατία. Δεν γίνεται ποιο ελαφριά ή λιγότερο καταδικαστέα αν είναι κόκκινη ή μαύρη ή μπλε. Οφείλουμε όμως να θυμόμαστε.
2. Υπήρξε μια άποψη, πως το ρεύμα του αντιμνημονίου έφτιαξε το υπόστρωμα για να ανεχθεί ή να επιδοκιμάζει η κοινωνία τρομοκρατικά χτυπήματα όπως αυτό κατά του Λουκά Παπαδήμου. Η άποψη αυτή προφανώς εκπορεύεται από την επιθυμία να παρθεί μια ρεβάνς κατά του κινήματος των Αγανακτισμένων που υπήρξε τελικά καθοριστικό για την απονομιμοποίηση του παλιού πολιτικού συστήματος και αντιμετωπίστηκε με καταστολή.
Κι όμως, για όσους έχουν εικόνα των Αγανακτισμένων, θυμούνται καλά το μωσαϊκό των ρευμάτων και τάσεων που έδιναν το παρόν στην Πλατεία Συντάγματος. Τότε, μάλιστα, πολλοί δημοσιολόγοι προεξοφλούσαν πως είναι ακροδεξιάς υφής και απόχρωσης. Οι ίδιοι τώρα βλέπουν την Αριστερά σε αυτό. Ας αποφασίσουν.
3. Για άλλη μία φορά είδαμε την σχετικοποίηση. Δεκάδες άνθρωποι επιτέλεσαν το γνωστό σπορ. “Nαι αλλά για το PSI, δεν λέτε τίποτε”. Η Αριστερά όμως είναι ανθρωπισμός, ανιδιοτέλεια, ευαισθησία. Έτσι τουλάχιστον καταλαβαίνω εγώ. Κάθε πράξη έχει πολιτική προέκταση. Έχει όμως και αυτοτέλεια. Το μαζικό κίνημα, η οργάνωση των κοινωνικών αγώνων μέσα στον λαό και για αυτόν, χωρίς ίχνος θεολογικής αποστολής, παραμένει το μεγάλο της στοίχημα.
