Το μνημείο όμως της ΕΡΤ που αποκαλύφθηκε χθες, τι ακριβώς εξυπηρετεί;
Ας ξεκινήσουμε από το βασικό. Το μνημείο περικλείει και μεταφέρει μια μνήμη. Συγκινεί. Κινητοποιεί. Υπενθυμίζει πως η αυτονόητη πραγματικότητα συχνά αποτελεί την αποκρυστάλλωση θυσιών. Ειδικά όταν αφορά ιστορικές τομές.
Το βίαιο μαύρο της ΕΡΤ το 2013 υπήρξε ένα σοκ για εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που δεν είχε συμβιβαστεί με την ιδέα μιας μονότροπης και μονοφωνικής ζωής. Πολλά τα στραβά της ΕΡΤ αλλά και μεγάλη η μορφωτική και ενημερωτική της συμβολή. Για αυτό αλλά και για το γεγονός πως διαπαιδαγώγησε γενιές και γενιές το σοκ ήταν τότε ακόμη μεγαλύτερο.
Και πέραν του πολιτικού, ο μεγαλειώδης αγώνας των εργαζομένων της ΕΡΤ αλλά και όλου του κόσμου εξηγείται και από αυτό το τραύμα που προκλήθηκε από την κυβέρνηση Σαμαρά. Το πρώτο βράδυ στο Ραδιομέγαρο, όχι λίγοι, ανέφεραν με συγκίνηση όλα τα προγράμματα με τα οποία είχαν μεγαλώσει. Κάτι καθόλου αμελητέο, πλάι βέβαια με το πλήγμα στην ενημέρωση και την Δημοκρατία.
Τέσσερα χρόνια μετά, πολλά μπορείς να πεις για την ΕΡΤ όμως αποτελεί και σήμερα μια στέγη για τα καλύτερα προγράμματα. Μαζί με όλες τις κακοδαιμονίες που βρίσκεις μετά την επανεκκίνηση της από την κυβέρνηση Τσίπρα. Το μνημείο όμως της ΕΡΤ που αποκαλύφθηκε χθες, τι ακριβώς εξυπηρετεί; Ποιος είναι αυτός δε, που παρομοιάζει το μνημείο και το μαύρο της ΕΡΤ με την Εξέγερση του Πολυτεχνείου και την γκρεμισμένη από το τανκ πύλη; Θα τρελαθούμε εντελώς; Έχει αλήθεια η νεότερη γενιά ανάγκη για ιεροποίηση και νέα σύμβολα και μάλιστα επινοημένα με τέτοιο τρόπο; Έχει ανάγκη ο δημοκρατικός κόσμος που κινητοποιήθηκε – και πολύ καλά έκανε – όλες εκείνες τις ημέρες του μαύρου, από επένδυση στο θυμικό του και από κεφαλαιοποίηση των αντανακλαστικών του; Μήπως έχουμε αρχίσει να χάνουμε την μπάλα;
