Ο Αλέξης Τσίπρας, που αποκλήθηκε σε γερμανικό άρθρο “πανελλήνιος θαυματοποιός του 2015” και “τακτικιστής”, παραμένει ένα ερώτημα για τους αναλυτές
Τελικά έχουν καταλάβει οι ξένοι τον Αλέξη Τσίπρα ή απλώς προσπαθούν να τον ερμηνεύσουν με όρους παλιών πολιτικών και συστημάτων; Η κακοπροαίρετη απάντηση θα χωρούσε την εξής διάσταση: Γιατί, μήπως έχει καταλάβει ο ίδιος τον εαυτό του πολιτικά, όταν δεν διστάζει να παρίσταται στην κηδεία Φιντέλ και την ίδια ώρα να καλεί επενδυτές να συμβάλουν στην ελληνική ανασυγκρότηση;
Ο Αλέξης Τσίπρας, που αποκλήθηκε σε γερμανικό άρθρο “πανελλήνιος θαυματοποιός του 2015” και “τακτικιστής” παραμένει ένα ερώτημα για τους αναλυτές. Δεν παραμένει βέβαια ερώτημα για ένα μέρος της Αριστεράς που τον έχει κατατάξει ήδη και οριστικά στην αντίπαλη όχθη και τον αντιμετωπίζει όπως τον Σαμαρά ή τον Γιώργο Παπανδρέου. Επίσης, υπάρχει πολιτικός χώρος που τον έχει επίσης κατηγοριοποιήσει. Οι δυνάμεις του φιλελεύθερου ή ακραίου Κέντρου επαναλαμβάνουν σε όλους τους τόνους πως ο Τσίπρας είναι ένας λαϊκιστής ή εθνολαϊκιστής (ορμώμενοι από τον Τανγκίεφ). Για ένα διάστημα και δεν ήταν λίγοι επίσης εκείνοι που τον κατέτασσαν στον ίδιο άξονα με τις δυνάμεις του χάους, τους φορείς του Brexit, τον Ερντογάν ή τον Πούτιν.
Πάλι κάτι είχε πρόβλημα όμως σε αυτή την ανάλυση. Την ίδια ώρα που ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του έχουν λάβει την εμπιστοσύνη των ξένων, μέρος των αναλυτών έξω όπως και εδώ συνεχίζουν να τον ερμηνεύουν ως έναν απείθαρχο του Νότου που παίζει διπλό παιχνίδι με το εντός και το εκτός ακροατήριο. Κι αυτή όμως η ανάλυση έχει πρόβλημα. Ο Τσίπρας, καρπός της αποδοκιμασίας της επιτροπείας της χώρας, συνδέθηκε και ταυτίστηκε με τα όρια στα οποία μπορεί να φτάσει η όποια δυτική κανονικότητα της χώρας. Παραδόξως, η πιο ακραία στιγμή για τους δεσμούς της χώρας και την θέση της στην ΕΕ, συνδέθηκε μαζί του. Όπως και η γιγάντια απορρόφηση του κοινωνικού κραδασμού. Σήμερα ο Τσίπρας, επιχειρεί να διαμορφώσει φιλοπληβιακά ξέφωτα. Η παραδοσιακή Αριστερά βλέπει απλώς τα τεχνάσματα ενός διαχειριστή. Το Κέντρο βλέπει απλώς έναν φορέα αυταπάτης που κινείται στην λεπτή ισορροπία της ΕΕ. Εξ ου και εναλλάσσει την πολεμική εναντίον του πότε με το επιχείρημα πως υποδύεται τον Μαδούρο των Βαλκανίων και πότε πως απλώς είναι μία από τα ίδια με τους παλιούς που έστειλε στον πάγκο. Ο Αλέξης Τσίπρας νομίζω πως απλώς εκφράζει όσο κανείς έναν οριοθετημένο ριζοσπαστικό μικροαστισμό. Απλώς οι αντίπαλοί του γύρω έχουν μετατοπιστεί τόσο δεξιά. Και ο Καπιταλισμός δεν έχει πια περιθώρια να υποδύεται τον Δημοκρατικό.
